دکلمه با صدای بهزاد سپهر

اتل متل یه بابا ، دلیرُ  زارُ  بیمار

اتل متل یه مادر ، یه مادر فداکار

اتل متل بچّه ها ، که اونا رو دوست دارن

آخه غیر اون دوتا ، هیچ کسیو ندارن

مامان بابا رو میخواد ، بابا عاشق نوره

به غیر بعضی وقتا ، بابا چه مهربونه

وقتی که از درد سر ، دست میزاره رو گیجگاش

اون بابای مهربون ، فحش میده به بچه هاش

همون وقتی که هرچی ، جلوش باشه میشکنه

همون وقتی که هر کی ، پیشش باشه میزنه

غیر خدا و مادر ، هیچکسيو نداره

اون وقته که باباجون ، موجی میشه دوباره

دويدم و دويدم ، سر کوچه رسيدم
بند دلم پاره شد ، از اون چيزی که ديدم
بابا ميون کوچه ، افتاده بود رو زمين
مامان هوار مي‌زد ، شوهرمو بگيرين
مامان با شيون و داد ، مي‌زد توی صورتش
قسم مي‌داد بابا رو ، به فاطمه به جدّش
تو رو خدا مرتضي ، زشته ميون کوچه
بچه داره مي‌بينه ، تو رو به جون بچّه
بابا رو دوره کردن ، بچه‌های محّله
بابا يهو دويدو ، زد تو ديوار با کله
هي تند و تند سرشو ، بابا مي‌زد تو  ديوار
قسم مي‌داد حاجيو ، حاجي گوشيو وردار
نعره‌هاي بابا جون ، پيچيد يهو تو گوشم
الو الو کربلا ، جواب بده به گوشم
مامان دويدو از پشت ، گرفت سر بابا رو
بابام با گريه مي‌گفت ، کشتند بچه‌هارو
بعد مامانو هولش داد ،خودش خوابيد رو زمين
گفت که: مواظب باشيد، خمپاره زد بخوابين
الو الو کربلا، پس نخودا چی شدن
کمک میخواد حاجی جون ، بچّه‌ها قيچي شدن
تو سينهُ  سرش زد ، هي سرشو تکون داد
رو به تماشاچيا ، چشماشو بست و جون داد
بعضي تماشا کردن ، بعضی فقط خنديدن
اونايي که از بابام ، فقط ، امروز ُديدن
جلو بابا دويدم ، بالا سرش رسيدم
از درد غربتِ اون ، هي به خودم پيچيدم
درد غربت بابا ، نشونه‌هاي درده
درد غربت بابا ، غنيمت از نبرده
شرافت و خون و دل ، نشونه‌های مرده
ای اونايی که امروز ، داريد بهش مي‌خنديد
براي خنده‌هاتون ، دردشو مي‌پسنديد
امروزشو نبينيد ، بابام يه قهرمونه
يه روز به هم می‌رسيم ، بازي داره زمونه
موج بابا کليده ، قفل دره بهشته

درو کنه هر کسی ، هر چیزیو که کشته
يه روز پشيمون مي‌شيد، که ديگه خيلي ديره
گريه‌هاي مادرم يقتونو مي‌گيره

بالا رفتیم ماسته ، پائین اومدیم دوغه

مرگ معادُ عقبی ، که میگه که دروغه

 خانه | اخبار |  ترانه | گفتگو | مقاله | پيوند | بايگاني | دفتر يادبود  | تماس با ما