منظورم شعار نيست يا اعتراض نامه ها و بيانيه خاصی در رد يا تائيد اعتقادي ؛ منظورم دقيقا ترانه اجتماعي ست با رويكردي شعرگونه كه حتي بشود گاهي لابلاي چند ترانه تغزلي و عاشقانه گوش داد ، بدون آنكه ترس به دلت راه بدهي كه تاريخ مصرف دارد اين ترانه ... حالا كه منظورم را توضيح دادم، كوتاه و مختصر بگويم و بروم : 

در تاريخ کشور ما، با حجم اتفاقات سريع و متضادش، ترانه اجتماعي نقش داشته است . آيا كسي ميتواند در همين حوالي ، نقش ترانه ها را، يا دقيقا جريان ترانه سرايي دهه چهل و پنجاه ما را، درشكل گيري بسياري از اعتراضات سياسي و اجتماعي و چه بسا انقلاب 57 ناديده بگيرد ؟ مسلما نه !

 در جلسات ترانه اي كه تنها به عنوان يك روزنامه نگار علاقمند به اين حيطه و شايد شنونده حرفه اي ترانه شركت مي كنم، كم نمي شنوم ترانه هاي اجتماعي را كه حتي بعضا شاعرانه هستند و گاهي حتي عاشقانه مي شوند و طرح موضوعشان از شعار فراتر است .

با اينحال مي تواني مطمئن باشي جز گرد و خاك خوردن در آرشيوهاي شخصي سرنوشت ديگري ندارند. اما شك هم نكنيم كه اين ترانه ها و سبكشان در كنار فوج فوج ترانه عاشقانه متولد مي شوند و شاعران و سرايندگان جوانشان بلدند ، چگونه حرف را ازحد مشت و شعار و تريبون بالا ببرند. ترانه متولد مي شود، چون فكر و حس ما زاينده است و چون بيان و اعتقاد ما محصور نمی شود. 

پس به قول شاملو " لب به تحسر نگزيم " كه ترانه هاي اجتماعي زير پوست جريان هاي اجتماعي و دقايق سر رفتن شاعران جوان ما متولد مي شود . از همين شاعر بزرگ بامدادي بشنويم كه " اگر شعر خوب  نمي خوانيد دليل بر آن نيست كه شعر خوب نوشته نمي شود " همين است كه دل خوش كرده ايم به آرشيو هاي خصوصي و كلاسورهاي مخفي تمام شاعران زبان سرخ جوان ؛ به بهترين ترانه هاي اجتماعي كه در جمع هاي ترانه مي شنويم و به سكوتی كه در بند به بند سروده هاي ترانه سراهای جوان اين سرزمين " آب می شود ، ترانه می شود ! "ه