|
پناهنده ی بی گذرنامه ی
آسمون ِ تو می شم
قدیمی ترین قطعه ی سنگی
بیستون ِ تو می شم
تو که تیشه َت از بیشه ی
ریشه وُ رگ گذشته
به ته می رسم ته نشین ِ
سکون ِ تو می شم
نه تاریخ ِ این باتلاق ِ
بلند ِ منبّت !
نه ناقوس ِ وحشت ، نه پیک
محبت !
نمی
خوااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام !
بریده بریده ، می خوام
تازه تر شم
می خوام زیر ِ سایه َت ،
پرآوازه تر شم
قدیمی ، پر از تیغ وُ رگ
، زخم وُ مرگم
کنار ِ تو عاشق ترین سیل
بار ِ تگرگم
نفس ، شاه بیت ِ تک ِ
گریه هامه
هوا ، مصرع ِ آخرِ های
های صدامه
سرم روی شونه َت ، دلم ته
نشینه
چه امنه ! چه خوبه ! چه
بی سرنشینه !
نه تاریخ ِ این باتلاق ِ
بلند ِ منبّت !
نه ناقوس ِ وحشت ، نه پیک
محبت !
نمی
خوااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام !
فقط باشی وُ باشم وُ باشه
گونه َت !
می خوام اشکمو خُش کنم
روی ماهوت ِ شونه َت ...
|
