یادمان استاد بابک بیات

یادمان استاد بابک بیات

( با یادداشتی از داریوش تقی پور )

"می‌خوای که از بابک بیات حرف بزنم؟

نه من، نه هیچ‌کس دیگه نمی‌تونه، می‌دونی چرا؟
چون اون حرفاشو با ویلن و پیانو و چند تا ساز دیگه زده.
اصلا اون برای همین زندگی می‌کرد.
چند نفر این‌جا هستند که حرف ‌های عجیبی می‌زنند. یه‌ طوری میگن انگار اونا بابک بیات بودند!!! اما هیچ‌کس جز خودش بابک بیات نبود.
من به اون خیلی نزدیک بودم، چندتا کار با هم انجام دادیم، اما هیچ‌وقت قرار نشد که من بابک بیات باشم و یا این‌که بابک بیات یه کس دیگه.
بابک نذاشت من شاگردش شم، چون فکر می‌کرد من یه جور دیگه صداها رو می‌شنوم. ازش ممنونم چون وقتی باهم کار می‌کردیم، خیلی چیزا رو بهم نشون می‌داد.
بعضی‌ها حرف می‌بردن پیش اون و از اون حرف می‌آوردن پیش من، که چی؟! که ریشه‌ی دوستی ما قطع شه. نمی‌دونم چرا؟! احتمالا خودشونم نمی‌دونن چرا؟! اما چند تا شاخه رو بیشتر نتونستن بشکنن.
یادمه آخرین بار چند ماه پیش از رفتنش دیدمش، بهم گفت: بیا مثل سال‌های هفتاد و پنج تا هفتاد و هشت با صداها بازی کنیم.