|
"
درد
فلسفی "
آدمای خونه ی ما درد ِ فلسفی ندارن
آهی تو بساطشون نیست به رخ ِ کسی بیارن
آدمای خونه ی ما این روزا خیلی کلافه ن
صُب تا شب دنبال نون -ُ دنبال ِ دعوا مرافه ن
پدر از سر گیجه ی کار نون ِ شب رو جا می ذاره
مادرم سفره ی شام -ُ برای فردا می ذاره
پدر از خجالت ِ ما گم می شه تو دود ِ سیگار
مادر از عکس ِعروسیش داره کم کم می شه بیزار
باغچه ی حیات ِ خونه شاخه ی سیبی نداره
د ست ِ من خالی وخواهر پول ِ تو جیبی نداره
دخترِ همسایه ی ما گوشواره ش عیار ِ بالاس
طفلی خواهر ِکوچیکم بدجوری غرق ِ تماشاس
کاش می شد برای بابا یه مغازه می خریدم
کاش می شد واقعی باشه پولی که تو خواب می دیدم
لیلی حرفش اگه با من حرف ِعشق و عاشقی بود
ازدواجش با یه پولدار فِک کنم ، فِک کنم که منطقی بود
افشین مقدم
|
