فروه مخصوص

به مرگ شب رسیدم ، به انتهای تردید

به روشنایی روز ، به ابتدای خورشید

رها شدم از این تب ، از این تب غزل سوز

از لحظه های بی تو ، از گریه های هر روز

وقتی جوونه کردی ، از لا به لای پائیز
من در سکوت بودم ، با چشمهای لبریز
در قحط سال احساس ، در من طلوع کردی
انگار زندگیمو ، از نو شروع کردی

تو رو ادامه میدم ، تا فصل بینهایت

با تو صبور میشم ، بی اندکی شکایت

ما ابتدای راهیم ، با یک بغل ستاره

میریم تا سپیدار ، تا فرصتی دوباره ...