|
وقتی قرار شد راجع به موضوعی بنویسم که اسیر مهره چینی ها و یا
بهتر بگویم مافیایی که روز بروز وسیع تر می شود، است دچار
سردرگمی شدم. در این زمینه همه ما مطالب فراوان با موضوعات
متفاوتی، را خواندیم. ترانه ضعیف، ناهنجاریهای موسیقایی،
دلالیهایی که چندان پنهان هم نیست و .....
اما مطلبی که امروز خیلی از بزرگان موسیقی و خوانندگان حرفه ای و
حتی مخاطبان باهوش را آزار می دهد موسیقی ماشینی شده، است. دلایل
زیادی نیز برای این اتفاق نه چندان خوشایند وجود دارد. اما عمده
ترین این دلایل نداشت ویترین مناسب برای ارائه موسیقی خوب و حضور
شرکتهایی که متاسفانه خیلی از آنها واجد شرایط برای فعالیت در
این زمینه نیستند و صد افسوس که تنها به حسابهای بانکی خود فکر
می کنند. ارائه آلبومهای ضعیف و گاهی بسیار ضعیف تر با تاریخ
مصرف های کوتاه دال بر این حادثه ناگوار است.
مروری گذرا می کنیم بر موسیقی دهه 40 – 50 که بی شک و تردید
ماندگارترین آثار موسیقی پاپ، در همان دوران تولید و عرضه شد.
آثاری که به اصطلاح، نسل ندارند و از آن زمان تا امروز همچنان
زمزمه می شوند. اما متاسفانه امروز بیشتر از 95% آثار تولید شده
بیش از یکی دوماه در اذهان نمی ماند. و به ندرت بنیامین 85 اتفاق
می افتد، البته نه اینکه این اثر کاملا بی نقص تولید شده باشد
بلکه عوامل تولید خیلی از مسائل به خصوص آیتمهای دلخواه نسل جوان
را در نظر گرفتند. ( این اثر راه را برای خیلی از کسانی موسیقی را
نمی شناسند باز کرد تا هر مدل و سبکی که دوست دارند و هر واژه ای
که خودشان می پسندند به زبان بیاورند. )
متاسفانه خیلی از شرکتها که تنها به لاله زار فکر می کنند عرصه
را برای کسانی که با تفکر و در نظر گرفتن سطح شعور مخاطب دست به
تولید آثار موسیقایی می زنند تنگ کردند و خیلی شان را خسته.
اشاره کردم که بیشترین آثار ماندگار موسیقی پاپ بازمانده موسیقی
دهه 40-50 است. برای ساخت موسیقی در همان دوره از آثار فخیم
گرفته تا کارهای ریتمیک و کوچه بازاری حضور مثلث هنری (
آهنگساز،
شاعر و خواننده ) کنار هم الزامی بود. (
امروز خیلی از شاعران
کارهایشان را تلفنی واگذار می کنند )
همیشه ضلع اول و دوم ضلع سوم را انتخاب می کردند. امروز شخصی یک
شبه تصمیم می گیرد خواننده شود صبح زود تصمیمش را عملی می کند و
با عرض پوزش از اهالی هنر، خیلی از این عزیزان نوشتن واژه موسیقی
را بلد نیستند. در دهه 40-50 موسیقی پاپ ویترینی به نام سینما
داشت که معتبرترین عرصه برای معرفی خوانندگانی بود همچون زنده
یاد فرهاد.
امروز معتبرترین ویترین موسیقی پاپ در ایران شبکه های پیش
پاافتاده ای است مثل............
دیروز موزیسین های ما ملودی را می ساختند، شاعران می سرودند و
خواننده را انتخاب می کردند که آثاری همچون رضا موتوری با حضور
منفردزاده، شهیار قنبری و فرهاد تولید می شد.
امروز ...................
ناگفته نماند بعضی از اهالی سینما از جمله مسعود کیمیایی با ساخت
مرسدس، مانی رهنما و رضا یزدانی را در رئیس به دنیای موسیقی
معرفی کرد و این سنت دیرینه را با جسارت تمام حفظ نمود. موسیقی
پاپ امروز خانواده ای است از هم پاشیده برای سروسامان دادن به
خانواده نیاز شدیدی به یک کلونی داریم. جایی که قدرت جمع آو ری
گروهی باسواد و آگاه به موسیقی را داشته باشد.
نبود افراد باسواد و یک برنامه سازمان یافته باعث شده که خود را
به بهانه حضور تکنولوژی و 20 سال تعطیلی موسیقی پاپ به ندانستن
بزنیم.
اگر موسیقی پاپ ایران زمین به همین منوال پیش برود تا مرگ فاصله
ای نخواهد داشت. نیما مسیحا، حامی و خیلی از کسانی که باید باشند
اما نیستند و یا حضوری کمرنگ دارند . این یعنی میدان را به دست
خواننده نما دادن و موسیقی را به شکل خواننده محوری در آوردن.
متاسفانه امروز تهیه کننده باسوادی نیست تا خط تولید برای یک اثر
معتبر را مشخص کند، خواننده سواد ندارد، ترانه سرا به خاطر حفظ
بیزینس خود سراغ واژه های دستمالی شده می رود، کارها تکراری و
تقلیدی. ( البته ناگفته نماند تمام موارد استثنا دارد
)
امیدوارم تا همه با هم بر سر مزار موسیقی پاپ به عزا ننشستیم،
اول اهالی موسیقی و بعد واحد موسیقی وزارت ارشاد، مسئولین محترم
سازمان صدا و سیما درمانی جدی برای موسیقی بیمار امروز، نه ده
سال پیش ( که وضعیت خیلی بهتر بود ) پیدا کنند .
فراموش نکنيم هنر موسیقی ذات الهی است.
من نه به عنوان یک شاعر و یا خبرنگار که تنها به عنوان یک مخاطب
موسیقی این یادداشت را نوشتم.
از ماه های آینده به همراه دوستان همکار سعی می کنیم گفتگویی با
پیشکسوتان و یا بهتر بگویم فراموش شدگان عرصه موسیقی پاپ داشته
باشیم.
|
