نیلوفر لاری پور

چشمهای تو مثل آینه بود که به تصویر مُرده جان می داد

با تو عطر بهار با من بود نفسم بوی آسمان می داد

یک نفر در کنار سایه تو به من و سادگیم می خندید

بازهم یک نگاه شرماگین اوّلین بوسه ، آخرین تردید

لحظه های نجیب و باکره را تا شب اشتباه می بردم

تن تبعیدی ترا با خود لب مرز گناه می بردم

حسرت یک تغزل کوتاه بر دلم مثل زخم کاری بود

در کنار حضور تو ، این بار یک نفر گرم سوگواری بود

روی لب های خشک و تب زده ام داغ آن اشتباه جا مانده

در نگاه غرور زخمی من لذت آن گناه جا مانده

عطر پاییزی تو پیچیده در نفسهای زرد گندمزار

فرصت آخر است باور کن بغض من را به شانه ات بسپار